-Alex obudziłaś już się? - Zapytał Damon.
-Tak - Odparłam leniwym głosem.
-Za chwilę powinni przyjść strażnicy - Oświadczył - Pewnie przyniosą nam wodę i jakieś jedzenie.
-Mam nadzieję,strasznie chce mi się pić - Jęknęłam zgodnie z prawdą.
Jakieś niecałe pięć minut później do lochów ktoś wszedł,ale nie byli to strażnicy.Podeszłam do krat słysząc zbliżające się kroki.
-Bonnie! - Krzyknął Damon z ulgą w głosie,a ja wychyliłam się bardziej i też ją zobaczyłam,a zaraz za nią blondwłosą Caroline.
-Czołem trenerze - Zasalutowała z humorem Caroline.
-Jak się tu dostałyście? - Zapytał oczekując natychmiastowej odpowiedzi.
-Moc Bonnie nam pomogła.Uśpiła strażnika jakimś zaklęciem,którego się nauczyła z zakazanej księgi czarów. - Wyjaśniła blondynka.
-Nie miałyśmy wyboru - Wzruszyła ramionami Bonnie i nie czekając na nic otworzyła kluczami kraty,które więziły Damon'a.Wampir automatycznie wyszedł przejmując z ręki czarownicy klucze,a następnie zmierzając w moją stronę. - Musimy się pośpieszyć,strażnicy mogą tu być lada chwila - Uprzedziła nas Bonnie.Damon otworzył moje kraty,a ja pośpiesznie opuściłam celę.Wampir bez wahania przyciagnął mnie do siebie i wtulił w swój tors.Przytuliłam się do niego nieco uspokajając się i uświadamiając sobie,że czuję się trochę bezpieczniej.Obie dziewczyny znacząco na siebie zerknęły,a potem przeniosły swoje oczęta na nas.
-A więc to prawda - Zaczęła Bonnie. - Jesteście razem.
-O kurcze,jesteście jak Romeo i Julia - Stwierdziła z entuzjazmem Car,a Bonnie dała jej lekkiego kuksańca.
-Caroline - Zmierzyła ją karcącym wzrokiem.
-Z taką różnicą,że wy macie inne zakończenie - Dodała próbując się jakoś wykaraskać z swojego poprzedniego komentarza.
-Caroline - Powtórzyła Bonnie dając jej znak,aby się zamknęła.
-Bon-bon ma rację,musimy iść zanim przyjdą strażnicy. - Powiedział Damon i chwycił moją ręke.Zdałam sobie sprawę,że ta dwójka naprawdę musi się porządnie lubić,skoro Bonnie,a raczej jak ją nazwał po swojemu Damon,,Bon-bon" przyszła go uratować i przy okazji mnie.Wampir pociągnął mnie za sobą i powędrowaliśmy do wyjścia zaraz za dziewczynami.Cały czas trzymał moją rękę,jakby bał się,że mnie straci na zawsze.Minęliśmy nieprzytomnego strażnika,który leżał przy drzwiach wejściowych do lochu.
-Oh,no to sobie pośpisz trochę biedaczku. - Zaśmiała się ironicznie wampirzyca patrząc na nieprzytomnego strażnika.
-Mamy jakiś plan? - Odezwałam się w końcu.
-Musimy was gdzieś przechować - Oznajmiła Bonnie. - Chodźcie za mną.Czarowica szybkimi ruchami wyszła z akademii.Poczłapaliśmy wszyscy za nią i o dziwo zorientowałam się,że zbliżamy się do lasu ulokowanego jakieś kilkanaście metrów za akademią.To był ten sam las do którego kiedyś szłam z Caroline i Bonnie,a zakończyło się to tak,że spotkałyśmy tam Damon'a,który uratował nam tyłki i nie zgłosił nikomu tego incydentu.Ciekawie,czy zrobił to ze zwględu na mnie,czy na Bonnie,która jak widać,była jego dobrą przyjaciółką i w dodatku ładną przyjaciółką.Była niższa ode mnie i miała o wiele ciemniejszą karnację niż ja.Posiadała też bardziej gęściejsze włosy i nieco bardziej pełniejsze usta.Zdecydowanie nie można było powiedzieć o niej,że jest brzydka,wręcz przeciwnie,była naprawdę dość atrakcyjna,ale nie wyglądała na pustą dziewczynę,raczej sprawiała wrażenie miłej.
-Bon-bon,dokąd nas prowadzisz? - Jeknął niezbyt zadowolony Damon,który nadal trzymał moją ręke.
-W bezpieczne miejsce. - Odburknęła za nią Caroline.
-Las raczej nie wydaje się bezpieczny - Skwitował Damon.
-To tylko kilka godzn - Zakomunikowała uspokajająco Bonnie.
Doszliśmy jakieś pół godziny później do niewielkiej drewnianej chatki,przypominającą siedzibę jakiejś starszej kobiety.Była na końcu lasu przy wąskim strumyku płynącym obok niej.Damon spojrzał znacząco na mnie,a ja nie kryłam lekkiego zaniepokojenia tym widokiem.Bonnie ruszyła do drewnianych drzwi i bez wahania zapukała czekając cierpliwie aż ktoś nam otworzy.
-Kto tu mieszka? - Zapytałam go bezgłośnie.
-Reina - Odparł.- Czarownica.
-Czarownica? - Popatrzyłam pytająco na swojego chłopaka,a stare drewniane drzwi uchyliły się.Wszyscy wbili swoje oczęta w kierunku kobiety,która w nich stanęła.Dopiero po chwili zorientowałam się,że wyglądała na staruszkę i faktycznie nią była.
-Witajcie - Odezwała się staruszka dość ochrypłym głosem.
-Witaj Rein'o - Bonnie uścisnęła jej ręke,a ta uśmiechnęła się do niej jak i do całej naszej reszty.
-Wejdźcie proszę do środka - Zaprosiła nas zachęcającym tonem głosu.Każde z nas powoli i z lekką niepewnością weszło do środka jej chatki.Gdy przechodziłam obok kobiety,ścisnęłam mocniej ręke Damon'a,jakbym bała się,że owa staruszka mi coś zrobi.Damon nie zareagował na mój mocniejszy ścisk,był zajęty rozglądaniem się po chatce,która wydawała się całkiem przytulna w wewnątrz.Posiadała kominek i dwa szerokie fotele,na którym mogły spokojnie zmieścić się dwie szczupłe kobiety.Mała niewielka starodawna kuchnia i raczej średniej wielkości okna.Dach był zrobiony z drewna jak większość rzeczy w domku.
-Więc...które z was miało problem? - Kobieta zamknęła powoli drzwi i mozolnym krokiem ruszyła w stronę wolnego fotelu.
-Damon i Alex - Odpowiedziała za nas Bonnie.Kobieta usiadła wygodnie na fotelu.
-Przepraszam,ale muszę usiaść...Mam już swoje lata - Narzekała jak to starsi ludzie zazwyczaj.
-W porządku - Szepnęła wyrozumiale Bonnie.
-Więc? Damon Salvatore - Powiedziała znacząco i popatrzyła na niego,a ten lekko spuścił głowę. - Zakochałeś się w pół wilkołaku?
-Mało powiedziane - Odparł na słowa staruszki.
-Musimy im pomóc.Grozi im śmierć - Zakomuikowała zmartwiona Bonnie.
-Jest kilka wyjść,ale nikt nie wie jaki one mogą mieć wpływ na przyszłość - Uprzedziła nas staruszka.
-Co to oznacza? - Zapytałam ostrożnie.
-Że wszystko ponosi ryzyko.Żadne wyjście z tej sytuacji nie jest stu procentowo bezpieczne.
-Jakie wyjścia nam polecasz? Tylko błagam,coś sensownego - Rzucił nieco leniwie Damon.
-Eliksir zapomnienia lub ucieczka z zaświatów.Żadne wyjście nie jest bezpieczne - Ostrzegła Reina.
-To wyjście nie jest dobre - Skrytykował Damon z niezadowoloną miną.
-Profesor wolfey mówiła kiedyś o lekarstwie na wampiryzm i wilczych ziołach.Wie Pani coś o tym?
-Oczywiście,że wiem.Takie lekarstwa tworzą zazwyczaj czarownice,wilcze zioła są bardziej dostępne,osłabiają wilkołaka,lecz w dużej ilości mogą zabić lub pozbawić go mocy jakiej posiada.To niebezpieczne substancje dla takich istot jak wy - Spojrzała na Damon'a.
-Gdybym wzięła wilcze ziele...Przestałabym być.. - Zawiesiłam.
-Ani mi się waż - Zaprotestował Damon. - Nie będziesz ryzykowała życiem.
-Damon,to moje życie i moja decyzja - Przypomniałam mu.
-Powiedziałem "Nie" - Syknął donośnym tonem głosu,a staruszka przeniosła swój wzrok na mnie.
-Naprawdę to rozważasz? - Zapytała mnie łagodnymc tonem Rein'a.
-Tak,a jeśli nie to...To ucieczkę z zaświatów. - Oświadczyłam nieco pewniej.
-To niebezpieczne. - Powiedziała przejęta Caroline.Trochę zdziwiło mnie to,ta dziewczyna lubiła ryzyko.
-Jeśli tu zostaniemy,zdemaskują nas. - Starałam się racjonalnie myśleć.
-Alex,oni już to zrobili - Powiedział wampir jakbym nie zdawała sobie z tego sprawy.
-Więc jaki inny pomysł masz? - Zapytałam automatycznie Damon'a.
-Nie mam - Syknął z lekką ironią w głosie - Ale coś wymyślimy,bez obaw.
-Jestem ! - Odezwał się męski głos pukający do drzwi chatki Rein'y. - Rein'a? Jesteś tam? - Zawołał.
-Wejdź - Zaprosiła go nie opuszczając swojego fotela.Drzwi otworzył sam Rick.
-Jak długo już tu jesteście? - Zapytał wpatrując się w nas jak w stado duchów.
-Od jakichś dwudziestu minut? - Powiedziała ironicznie Car,chyba nie była zadowolona,że Rick pojawił się dopiero teraz. - Spóźnił się trener,a prosiłam być na czas. - Jeknęła teatralnie wampirzyca trzepocząc swoimi rzęsami.
-Wybacz - Szepnął Rick i zerknął na Damon'a. - Wymyśliliście coś?
-Raczej marnie nam idzie - Marudził Damon.
-Musimy stąd wiać,jeszcze dziś. - Zarządziłam stanowczo.
-Chcesz uciec? To nie wyjście. - Zaprzeczył Damon.
-Lepszego wyjścia z tej sytuacji nie ma.Ma rację - Przyznała Bonnie.
-A co będzie potem? Pomysł nie jest najlepszy - Wytknął mi wampir.
-Damon,nie mamy czasu.Trzeba podjąć jakąś decyzję. - Alarick sprowadził nas na Ziemię.
-Nie pozwolę znów jej zniknąć - Wampir sprzeciwił się na słowa Rick'a.
-Pozwól jej podjąć decyzję. - Poprosił Alarick.
-Nie mów mi co mam robić,Rick - Uniósł się lekko Damon.
-To może zacznij myśleć racjonalnie - Oddał mu tym samym tonem Rick. - Wiesz,że możecie zginąć?
-Odkryłeś amerykę. - Odfuknął. - Cholera,Rick! Myślisz,że to jest takie łatwe?! - Syknął wampir.
-Przestańcie! - Krzyknęłam,a oboje ucichnęli przenosząc nagle swój wzrok na moją postać. -Nie możecie się kłócić.
-Ma rację.Kłótnie nic nam nie dadzą. - Zgodziła się ze mną Bonnie.
-To moje życie,podejmę decyzję sama. - Zaapelowałam,a wszyscy odetchnęli z ulgą,prócz mojego chłopaka.
Zjedliśmy skromny posiłek u Rein'y i zaspokoiliśmy pragnienie.Potem tak jak zarządziłam,poszliśmy wszyscy w głąb lasu,dokładnie w to miejsce,które zazwyczaj służyło jako pole portalu.Bonnie swoim zaklęciem mogła przeleportować mnie na Ziemię,tylko w ten sposób mogłam być bezpieczniejsza.Szłam tym razem obok Bonnie i Caroline,które jak się wydawało,popierały moją decyzję.Damon wlekł się wraz z Alarick'iem za nami.Przyjaciel mojego chłopaka,starał się mu wytłumaczyć,że powinien uszanować moją decyzję,jednak mina Damon'a wskazywała na to,że nie bardzo jest zadowolony z moich kroków jakie zamierzam wykonać.
-I o to jesteśmy - Odezwała się Bonnie. - Pożegnaj się z Damon'em.Nie wiadomo kiedy się znów zobaczycie - Uśmiechnęła się pocieszająco,a ja ruszyłam do Damon'a.Alarick odszedł kilka metrów od nas,abyśmy mieli trochę sekund dla siebie.Caroline rozmawiała o czymś z Bonnie,wszyscy udawali,że nie zwracają na nas uwagi,jednak w rzeczywistości było inaczej.
-Nie bądź zły,proszę - Szepnęłam do niego widząc jego poważny wyraz twarzy.
-Nie jestem. - Zaprzeczył pół głosem. - Po prostu to wszystko dzieje się za szybko.
-Wiem,ale nie mamy na to wpływu. - Powiedziałam zawiedziona całą sytuacją.
-Uważaj na siebie - Powiedział z zasadniczym tonem głosu. - Nie chcę żeby coś ci się stało.
-Będzie dobrze,obiecuje Damon - Zapewniłam,chociaż nie byłam w stu procentach pewna swojej obietnicy.
-Nie obiecuj - Rzucił z lekkim gniewem w głosie. - Nie wiesz jak będzie.
-Bądźmy dobrej myśli. - Szepnęłam.
-Kocham Cię - Pokonał dystans między nami i wbił się w moje usta.
-Mm ja też cię kocham - Powiedziałam po oderwaniu się od jego ust.
-Mam nadzieję,że jak wszystko się skończy to...Wciąż będziesz mnie kochać,tak jak teraz - Szepnął.
-Zawsze będę cię kochać. - Upewniłam go z lekkim uśmiechem na twarzy.
Pożegnanie nie trwało długo.Odeszłam kilka kroków dalej.Bonnie rzuciła zaklęcie,poczułam znów powiew wiatru,błysk jasnego światła i boom.Zniknęłam czując ciepło okrywające całe moje ciało.Po otwarciu oczu ujrzałam przed sobą mój dom.Dom,gdzie mieszkała Kathy i Tata.Ruszyłam niepewnie w stronę drzwi.Nadal byłam roztargniona emocjonalnie.Martwiłam się o Damon'a i o całą sytuację,która nas dotyczyła.Doszłam do werandy i nagle poczułam coś w wewnętrznej kieszeni mojej kurtki.Sięgnęłam do kieszeni i zdumiona zawartością,wyjęłam maluśką buteleczkę wielkości kciuka oraz nie dużą kopertę na której ktoś napisał moje imię.
Czy to mogło być od Damon'a? Dziwne,kto i kiedy mógł by wsadzić mi do kurtki te dwie rzeczy? Z koperty wyjęłam kartkę,zauważyłam,że jest na niej kilka słów,zapewne były skierowane do mnie.Zaczęłam dociekliwie czytać list.
-Czarownica? - Popatrzyłam pytająco na swojego chłopaka,a stare drewniane drzwi uchyliły się.Wszyscy wbili swoje oczęta w kierunku kobiety,która w nich stanęła.Dopiero po chwili zorientowałam się,że wyglądała na staruszkę i faktycznie nią była.
-Witajcie - Odezwała się staruszka dość ochrypłym głosem.
-Witaj Rein'o - Bonnie uścisnęła jej ręke,a ta uśmiechnęła się do niej jak i do całej naszej reszty.
-Wejdźcie proszę do środka - Zaprosiła nas zachęcającym tonem głosu.Każde z nas powoli i z lekką niepewnością weszło do środka jej chatki.Gdy przechodziłam obok kobiety,ścisnęłam mocniej ręke Damon'a,jakbym bała się,że owa staruszka mi coś zrobi.Damon nie zareagował na mój mocniejszy ścisk,był zajęty rozglądaniem się po chatce,która wydawała się całkiem przytulna w wewnątrz.Posiadała kominek i dwa szerokie fotele,na którym mogły spokojnie zmieścić się dwie szczupłe kobiety.Mała niewielka starodawna kuchnia i raczej średniej wielkości okna.Dach był zrobiony z drewna jak większość rzeczy w domku.
-Więc...które z was miało problem? - Kobieta zamknęła powoli drzwi i mozolnym krokiem ruszyła w stronę wolnego fotelu.
-Damon i Alex - Odpowiedziała za nas Bonnie.Kobieta usiadła wygodnie na fotelu.
-Przepraszam,ale muszę usiaść...Mam już swoje lata - Narzekała jak to starsi ludzie zazwyczaj.
-W porządku - Szepnęła wyrozumiale Bonnie.
-Więc? Damon Salvatore - Powiedziała znacząco i popatrzyła na niego,a ten lekko spuścił głowę. - Zakochałeś się w pół wilkołaku?
-Mało powiedziane - Odparł na słowa staruszki.
-Musimy im pomóc.Grozi im śmierć - Zakomuikowała zmartwiona Bonnie.
-Jest kilka wyjść,ale nikt nie wie jaki one mogą mieć wpływ na przyszłość - Uprzedziła nas staruszka.
-Co to oznacza? - Zapytałam ostrożnie.
-Że wszystko ponosi ryzyko.Żadne wyjście z tej sytuacji nie jest stu procentowo bezpieczne.
-Jakie wyjścia nam polecasz? Tylko błagam,coś sensownego - Rzucił nieco leniwie Damon.
-Eliksir zapomnienia lub ucieczka z zaświatów.Żadne wyjście nie jest bezpieczne - Ostrzegła Reina.
-To wyjście nie jest dobre - Skrytykował Damon z niezadowoloną miną.
-Profesor wolfey mówiła kiedyś o lekarstwie na wampiryzm i wilczych ziołach.Wie Pani coś o tym?
-Oczywiście,że wiem.Takie lekarstwa tworzą zazwyczaj czarownice,wilcze zioła są bardziej dostępne,osłabiają wilkołaka,lecz w dużej ilości mogą zabić lub pozbawić go mocy jakiej posiada.To niebezpieczne substancje dla takich istot jak wy - Spojrzała na Damon'a.
-Gdybym wzięła wilcze ziele...Przestałabym być.. - Zawiesiłam.
-Ani mi się waż - Zaprotestował Damon. - Nie będziesz ryzykowała życiem.
-Damon,to moje życie i moja decyzja - Przypomniałam mu.
-Powiedziałem "Nie" - Syknął donośnym tonem głosu,a staruszka przeniosła swój wzrok na mnie.
-Naprawdę to rozważasz? - Zapytała mnie łagodnymc tonem Rein'a.
-Tak,a jeśli nie to...To ucieczkę z zaświatów. - Oświadczyłam nieco pewniej.
-To niebezpieczne. - Powiedziała przejęta Caroline.Trochę zdziwiło mnie to,ta dziewczyna lubiła ryzyko.
-Jeśli tu zostaniemy,zdemaskują nas. - Starałam się racjonalnie myśleć.
-Alex,oni już to zrobili - Powiedział wampir jakbym nie zdawała sobie z tego sprawy.
-Więc jaki inny pomysł masz? - Zapytałam automatycznie Damon'a.
-Nie mam - Syknął z lekką ironią w głosie - Ale coś wymyślimy,bez obaw.
-Jestem ! - Odezwał się męski głos pukający do drzwi chatki Rein'y. - Rein'a? Jesteś tam? - Zawołał.
-Wejdź - Zaprosiła go nie opuszczając swojego fotela.Drzwi otworzył sam Rick.
-Jak długo już tu jesteście? - Zapytał wpatrując się w nas jak w stado duchów.
-Od jakichś dwudziestu minut? - Powiedziała ironicznie Car,chyba nie była zadowolona,że Rick pojawił się dopiero teraz. - Spóźnił się trener,a prosiłam być na czas. - Jeknęła teatralnie wampirzyca trzepocząc swoimi rzęsami.
-Wybacz - Szepnął Rick i zerknął na Damon'a. - Wymyśliliście coś?
-Raczej marnie nam idzie - Marudził Damon.
-Musimy stąd wiać,jeszcze dziś. - Zarządziłam stanowczo.
-Chcesz uciec? To nie wyjście. - Zaprzeczył Damon.
-Lepszego wyjścia z tej sytuacji nie ma.Ma rację - Przyznała Bonnie.
-A co będzie potem? Pomysł nie jest najlepszy - Wytknął mi wampir.
-Damon,nie mamy czasu.Trzeba podjąć jakąś decyzję. - Alarick sprowadził nas na Ziemię.
-Nie pozwolę znów jej zniknąć - Wampir sprzeciwił się na słowa Rick'a.
-Pozwól jej podjąć decyzję. - Poprosił Alarick.
-Nie mów mi co mam robić,Rick - Uniósł się lekko Damon.
-To może zacznij myśleć racjonalnie - Oddał mu tym samym tonem Rick. - Wiesz,że możecie zginąć?
-Odkryłeś amerykę. - Odfuknął. - Cholera,Rick! Myślisz,że to jest takie łatwe?! - Syknął wampir.
-Przestańcie! - Krzyknęłam,a oboje ucichnęli przenosząc nagle swój wzrok na moją postać. -Nie możecie się kłócić.
-Ma rację.Kłótnie nic nam nie dadzą. - Zgodziła się ze mną Bonnie.
-To moje życie,podejmę decyzję sama. - Zaapelowałam,a wszyscy odetchnęli z ulgą,prócz mojego chłopaka.
Zjedliśmy skromny posiłek u Rein'y i zaspokoiliśmy pragnienie.Potem tak jak zarządziłam,poszliśmy wszyscy w głąb lasu,dokładnie w to miejsce,które zazwyczaj służyło jako pole portalu.Bonnie swoim zaklęciem mogła przeleportować mnie na Ziemię,tylko w ten sposób mogłam być bezpieczniejsza.Szłam tym razem obok Bonnie i Caroline,które jak się wydawało,popierały moją decyzję.Damon wlekł się wraz z Alarick'iem za nami.Przyjaciel mojego chłopaka,starał się mu wytłumaczyć,że powinien uszanować moją decyzję,jednak mina Damon'a wskazywała na to,że nie bardzo jest zadowolony z moich kroków jakie zamierzam wykonać.
-I o to jesteśmy - Odezwała się Bonnie. - Pożegnaj się z Damon'em.Nie wiadomo kiedy się znów zobaczycie - Uśmiechnęła się pocieszająco,a ja ruszyłam do Damon'a.Alarick odszedł kilka metrów od nas,abyśmy mieli trochę sekund dla siebie.Caroline rozmawiała o czymś z Bonnie,wszyscy udawali,że nie zwracają na nas uwagi,jednak w rzeczywistości było inaczej.
-Nie bądź zły,proszę - Szepnęłam do niego widząc jego poważny wyraz twarzy.
-Nie jestem. - Zaprzeczył pół głosem. - Po prostu to wszystko dzieje się za szybko.
-Wiem,ale nie mamy na to wpływu. - Powiedziałam zawiedziona całą sytuacją.
-Uważaj na siebie - Powiedział z zasadniczym tonem głosu. - Nie chcę żeby coś ci się stało.
-Będzie dobrze,obiecuje Damon - Zapewniłam,chociaż nie byłam w stu procentach pewna swojej obietnicy.
-Nie obiecuj - Rzucił z lekkim gniewem w głosie. - Nie wiesz jak będzie.
-Bądźmy dobrej myśli. - Szepnęłam.
-Kocham Cię - Pokonał dystans między nami i wbił się w moje usta.
-Mm ja też cię kocham - Powiedziałam po oderwaniu się od jego ust.
-Mam nadzieję,że jak wszystko się skończy to...Wciąż będziesz mnie kochać,tak jak teraz - Szepnął.
-Zawsze będę cię kochać. - Upewniłam go z lekkim uśmiechem na twarzy.
Pożegnanie nie trwało długo.Odeszłam kilka kroków dalej.Bonnie rzuciła zaklęcie,poczułam znów powiew wiatru,błysk jasnego światła i boom.Zniknęłam czując ciepło okrywające całe moje ciało.Po otwarciu oczu ujrzałam przed sobą mój dom.Dom,gdzie mieszkała Kathy i Tata.Ruszyłam niepewnie w stronę drzwi.Nadal byłam roztargniona emocjonalnie.Martwiłam się o Damon'a i o całą sytuację,która nas dotyczyła.Doszłam do werandy i nagle poczułam coś w wewnętrznej kieszeni mojej kurtki.Sięgnęłam do kieszeni i zdumiona zawartością,wyjęłam maluśką buteleczkę wielkości kciuka oraz nie dużą kopertę na której ktoś napisał moje imię.
Czy to mogło być od Damon'a? Dziwne,kto i kiedy mógł by wsadzić mi do kurtki te dwie rzeczy? Z koperty wyjęłam kartkę,zauważyłam,że jest na niej kilka słów,zapewne były skierowane do mnie.Zaczęłam dociekliwie czytać list.
Alex
Wiem,że sytuacja jest trudna i tak naprawdę nie mam pojęcia jak może ona się zakończyć,ale chciałabym żebyś wiedziała o tym,że daje ci lekarstwo na pozbawienie się wilkołaczej natury.Możesz z niego skorzystać.Wtedy John nie będzie mógł cię zgładzić,będziesz bezpieczna.Damon nie ma pojęcia o tym,co ci przekazałam.Pewnie nie byłby zadowolony z mojej propozycji,ale ja tylko chcę pomóc.Decyzja należy do Ciebie.Zrobisz z nią,co tylko zechcesz.
Bonnie
Przeczytałam jeszcze kilka razy list,który zapiął mi dech w piersiach.Niespodziewałam się po Bonnie takiej pomocy.Z jednej strony się cieszyłam,ale z drugiej strasznie się bałam.Decyzja mogła być nieodwracalna,ale najgorsze było to,że to ja musiałałam ją podjąć.
Schowałam obie rzeczy z powrotem do kieszeni i po uspokojeniu,zdobyłam się na krok w stronę drzwi.Wcisnęłam dzwonek,czekając aż ktoś mi otworzy.Po uchyleniu drzwi,ujrzałam Kathy z uśmiechniętym wyrazem twarzy.Przez chwilę stałam w bez ruchu czując narastające emoje i myśli,które otulały mój każdy skrawek ciała.Musiałam wyglądać jak jakaś mała bezradnie zagubiona dziewczynka,bo wzrok Kathy nabrał troski i współczucia jakby przed nią stała naprawdę mała zagubiona dziewczynka.
-Kochanie - Szepnęła z współczuciem widząc,że mam zaszklanione oczy łzami. - Chodź tu - Poprosiła.
-Mhm - Mruknęłam i mozolnie weszłam do środka.Kathy zamknęła drzwi i nie czekając na nic,przytuliła mnie mocno,a potem odsunęła od siebie dopytując się,co się stało.Zaczęłam jej opowiadać wszystko,nie obeszło się bez płaczu.Emocje wzięły górę,więc było więcej płaczu niż słów jakie tam padły,ale czułam się lepiej.Kathy zawsze dawała mi jakieś poczucie bezpieczeństwa i zrozumienia.Była prawie jak matka,chociaż nigdy nią nie była to sekundami miałam wrażenie,jak to jest mieć mamę.
Moje myśli stanęły w martwym punkcie.Chciałem pomóc mojemu przyjacielowi i Alex,ale brakowało mi już pomysłów,jakie ta para mogłaby zaakcpetować.Staliśmy wszyscy jak słupy soli wpatrując się w jedną postać jakiej nie spodziewaliśmy się tu.John,tak to był on.Kilka sekund temu wyłonił się spośród drzew i zmierzał w stronę Damon'a.Jak nas tu znalazł? I dlaczego ta cisza była tak bardzo niepokojąca? Zerknąłem ostrożnie na Bonnie.Była w szoku.Stała nieruchomo i patrzyła na poczyniana John'a.Chyba czuła się bezsilnie,to pokazywał jej wyraz twarzy.Caroline stała zaraz za nią z wściekłym wzrokiem,którego wbiła w John'a.
-Gdzie ona jest ? - Zapytał łagodnie,chociaż za tym niewinnym głosem kryła się szatańska intryga.
-Nie twój interes - Odburknął Damon.
-Zabawne - Uśmiechnął się szyderczo podchodząc do Damon'a. - Zapytam jeszcze raz,Gdzie ona jest?
-Daleko od ciebie - Syknął Damon.
-Gdzie jest dziewczyna!? - Automatycznie uniósł głos.Bonnie drgnęła z przerażenia.Zaś Damon i Caroline stali sztywno.
-Nie powiem ci.Nigdy - Wysyczał mój przyjaciel.
-Damon,znałeś ryzyko i nadal je znasz.Naprawdę chcesz stracić to wszystko co masz,przez te głupią dziewuchę? - Zapytał z lekkim szyderczym uśmieszkiem.Bonnie zerknęła na Caroline znaczącym wzrokiem,a potem obie popatrzyły na mnie.
-Nie waż się nigdy tak o niej mówić - Warknął wampir z byczym wzrokiem.
-Dlaczego? Mam rację i ty o tym wiesz.Alex jest nic nie znaczącym zerem.Jest słaba i krucha.Nie poradzi sobie...
-Przestań! - Krzyknął Damon i popchnął John'a,a ten upadł całym swoim tyłem na ziemie.
-Aa - Mocno uderzył o grunt krzywiąc się przy tym.
-Nigdy nie mów o niej w ten sposób. - Powiedział wściekły,a John szybko wstał na równe nogi,zapominając o bólu.
-Myślisz,że mnie pokonasz!? - Ryknął i w wampirzym błyskawicznym tempie pojawił się przy Damon'ie.
-Mogę próbować - Odburknął.
-Jesteś świetnym trenerem w naszej akademii.Wiedziałeś i wiesz,że nie mogę cię zabić.Nie mogę również cię stracić.Akademia potrzebuje kogoś takiego jak ty,jesteś ważny dla nas.Rozumiesz? Dlatego właśnie to Alex powinna nie żyć ,nie ty. - Powiedział John,a Damon stanął w zamyśleniu,jakby rozmikniał każde słowo John'a. - To tylko miłość,głupia ślepa miłość.Ona niesie ból i złudne szczęście,które nie trwa wiecznie.Kończy się kiedyś,rozumiesz? Musisz z tego zrezygnować.Zabije ją,jeśli nie pozbędziesz się swoich uczuć do niej.Naprawdę chcesz tego dla niej? Wiiem,że jesteś egoistą,ale...To Alex.Jeśli tak bardzo ją kochasz,to zrobisz wszystko,by ją ocalić. - Po tych słowach John odsunął się od mojego przyjaciela,a ja wyczułem aurę poddania się ,która otoczyła Damon'a.Czy to możliwe,że był już bezsilny? Co chciał zrobić i dlaczego twarz John'a była prawie usatysfakcjonowana?
-Szukałeś sposobu,jak ją uratować od tego bagna w które ją wciągnąłeś.Teraz masz szansę. - Znowu podszedł bliżej Damon'a.
-Obiecaj mi jedną rzecz. - Szepnął Damon. - Nie tkniesz jej nigdy więcej.Zostawisz ją w spokoju - Poprosił.
-Damon co ty chcesz zrobić? - Zapytała z paniką i niepokojem Bonnie.
-Masz moje słowo.Nie tknę jej - Obiecał z chytrym uśmieszkiem John.
-Bonnie...Alarick - Zwrócił się do nas z błagalnym wzrokiem. - Chorńcie ją,proszę.
-Damon...Przed czym mamy ją chronić? - Zapytałem zaniepokojony.
-Przede mną - Wyrzucił to ledwo z siebie,a w jego oczach mignęło coś na wzór łez.
-Damon,nie waż się tego robić! - Krzyknęła Bonnie,a ja już wiedziałem,co Damon zamierza za chwilę zrobić.
-Nie mogę być egoistą.Nie mogę myśleć zawsze o sobie - Mówił zdesperowany. - Muszę zrobić to dla niej.
-Jeśli to zrobisz,możemy nigdy cie nie odzyskać! - Histeryzowała Bonnie. - Damon,proszę!
-Damon ona ma rację.Wyłączenie człowieczeństwa pogorszy sytuację - Starałem się mówić opanowanym tonem głosu.
-Nie pozwólcie,żeby on ją zranił.Błagam,nie pozwólcie na to - Mówił łamiącym głosem.
-To jej nie zostawiaj samej! - Wrzasnęła Bonnie. - Damon,ona cie potrzebuje! Alarick cię potrzebuje,Ja cię potrzebuje!
-Opamiętaj się Damon.Proszę,nie rób tego - Prosiłem chociaż wiedziałem,że nic już nie wskóram.
-Nie mogę bez niej żyć.Rozumiecie? - Boleśnie szepnął z łzami w oczach. - Kocham ją,chce dla niej jak najlepiej.
-Znajdziemy inny sposób. - Zapewniła Bonnie.- Ale proszę...Nie rób tego - Wyszeptała prawie,że bezsilnie.
-Przepraszam...Przepraszam... - Zamknął oczy.Bonnie z wszystkich sił pędem podbiegła do niego chwytając go za ramiona.Potrząsnęła nim jak tylko mogła prosząc żeby otworzył oczy,żeby się opamiętał.
-Damon,proszę...Nie! - Krzyknęła,gdy ten otowrzył oczy.Odepchnął Bonnie tak mocno,że leciała wprost na drzewo.W szybkim wampirzym tempie zdołałem ją złapać,by ta mogła uniknąć bolesnego upadku.Pomogłem jej się podnieść na równe nogi,a Car podbiegła do nas,by sprawdzić czy wszystko w porządku.Na szczęście Bonnie była cała.Natomiast Damon? Ruszył w stronę John'a który z triumfalnym uśmiechem odszedł z nim w głąb lasu.Zniknęli nam tak po prostu z oczu.Wiedziałem,że Damon nie czuł już nic.Straciliśmy dobrą stronę Damon'a.Tak łatwo przyszło mu to zrobić.Tylko co będzie dalej? Jak powiedzieć o tym Alex?
-Kochanie - Szepnęła z współczuciem widząc,że mam zaszklanione oczy łzami. - Chodź tu - Poprosiła.
-Mhm - Mruknęłam i mozolnie weszłam do środka.Kathy zamknęła drzwi i nie czekając na nic,przytuliła mnie mocno,a potem odsunęła od siebie dopytując się,co się stało.Zaczęłam jej opowiadać wszystko,nie obeszło się bez płaczu.Emocje wzięły górę,więc było więcej płaczu niż słów jakie tam padły,ale czułam się lepiej.Kathy zawsze dawała mi jakieś poczucie bezpieczeństwa i zrozumienia.Była prawie jak matka,chociaż nigdy nią nie była to sekundami miałam wrażenie,jak to jest mieć mamę.
***
Moje myśli stanęły w martwym punkcie.Chciałem pomóc mojemu przyjacielowi i Alex,ale brakowało mi już pomysłów,jakie ta para mogłaby zaakcpetować.Staliśmy wszyscy jak słupy soli wpatrując się w jedną postać jakiej nie spodziewaliśmy się tu.John,tak to był on.Kilka sekund temu wyłonił się spośród drzew i zmierzał w stronę Damon'a.Jak nas tu znalazł? I dlaczego ta cisza była tak bardzo niepokojąca? Zerknąłem ostrożnie na Bonnie.Była w szoku.Stała nieruchomo i patrzyła na poczyniana John'a.Chyba czuła się bezsilnie,to pokazywał jej wyraz twarzy.Caroline stała zaraz za nią z wściekłym wzrokiem,którego wbiła w John'a.
-Gdzie ona jest ? - Zapytał łagodnie,chociaż za tym niewinnym głosem kryła się szatańska intryga.
-Nie twój interes - Odburknął Damon.
-Zabawne - Uśmiechnął się szyderczo podchodząc do Damon'a. - Zapytam jeszcze raz,Gdzie ona jest?
-Daleko od ciebie - Syknął Damon.
-Gdzie jest dziewczyna!? - Automatycznie uniósł głos.Bonnie drgnęła z przerażenia.Zaś Damon i Caroline stali sztywno.
-Nie powiem ci.Nigdy - Wysyczał mój przyjaciel.
-Damon,znałeś ryzyko i nadal je znasz.Naprawdę chcesz stracić to wszystko co masz,przez te głupią dziewuchę? - Zapytał z lekkim szyderczym uśmieszkiem.Bonnie zerknęła na Caroline znaczącym wzrokiem,a potem obie popatrzyły na mnie.
-Nie waż się nigdy tak o niej mówić - Warknął wampir z byczym wzrokiem.
-Dlaczego? Mam rację i ty o tym wiesz.Alex jest nic nie znaczącym zerem.Jest słaba i krucha.Nie poradzi sobie...
-Przestań! - Krzyknął Damon i popchnął John'a,a ten upadł całym swoim tyłem na ziemie.
-Aa - Mocno uderzył o grunt krzywiąc się przy tym.
-Nigdy nie mów o niej w ten sposób. - Powiedział wściekły,a John szybko wstał na równe nogi,zapominając o bólu.
-Myślisz,że mnie pokonasz!? - Ryknął i w wampirzym błyskawicznym tempie pojawił się przy Damon'ie.
-Mogę próbować - Odburknął.
-Jesteś świetnym trenerem w naszej akademii.Wiedziałeś i wiesz,że nie mogę cię zabić.Nie mogę również cię stracić.Akademia potrzebuje kogoś takiego jak ty,jesteś ważny dla nas.Rozumiesz? Dlatego właśnie to Alex powinna nie żyć ,nie ty. - Powiedział John,a Damon stanął w zamyśleniu,jakby rozmikniał każde słowo John'a. - To tylko miłość,głupia ślepa miłość.Ona niesie ból i złudne szczęście,które nie trwa wiecznie.Kończy się kiedyś,rozumiesz? Musisz z tego zrezygnować.Zabije ją,jeśli nie pozbędziesz się swoich uczuć do niej.Naprawdę chcesz tego dla niej? Wiiem,że jesteś egoistą,ale...To Alex.Jeśli tak bardzo ją kochasz,to zrobisz wszystko,by ją ocalić. - Po tych słowach John odsunął się od mojego przyjaciela,a ja wyczułem aurę poddania się ,która otoczyła Damon'a.Czy to możliwe,że był już bezsilny? Co chciał zrobić i dlaczego twarz John'a była prawie usatysfakcjonowana?
-Szukałeś sposobu,jak ją uratować od tego bagna w które ją wciągnąłeś.Teraz masz szansę. - Znowu podszedł bliżej Damon'a.
-Obiecaj mi jedną rzecz. - Szepnął Damon. - Nie tkniesz jej nigdy więcej.Zostawisz ją w spokoju - Poprosił.
-Damon co ty chcesz zrobić? - Zapytała z paniką i niepokojem Bonnie.
-Masz moje słowo.Nie tknę jej - Obiecał z chytrym uśmieszkiem John.
-Bonnie...Alarick - Zwrócił się do nas z błagalnym wzrokiem. - Chorńcie ją,proszę.
-Damon...Przed czym mamy ją chronić? - Zapytałem zaniepokojony.
-Przede mną - Wyrzucił to ledwo z siebie,a w jego oczach mignęło coś na wzór łez.
-Damon,nie waż się tego robić! - Krzyknęła Bonnie,a ja już wiedziałem,co Damon zamierza za chwilę zrobić.
-Nie mogę być egoistą.Nie mogę myśleć zawsze o sobie - Mówił zdesperowany. - Muszę zrobić to dla niej.
-Jeśli to zrobisz,możemy nigdy cie nie odzyskać! - Histeryzowała Bonnie. - Damon,proszę!
-Damon ona ma rację.Wyłączenie człowieczeństwa pogorszy sytuację - Starałem się mówić opanowanym tonem głosu.
-Nie pozwólcie,żeby on ją zranił.Błagam,nie pozwólcie na to - Mówił łamiącym głosem.
-To jej nie zostawiaj samej! - Wrzasnęła Bonnie. - Damon,ona cie potrzebuje! Alarick cię potrzebuje,Ja cię potrzebuje!
-Opamiętaj się Damon.Proszę,nie rób tego - Prosiłem chociaż wiedziałem,że nic już nie wskóram.
-Nie mogę bez niej żyć.Rozumiecie? - Boleśnie szepnął z łzami w oczach. - Kocham ją,chce dla niej jak najlepiej.
-Znajdziemy inny sposób. - Zapewniła Bonnie.- Ale proszę...Nie rób tego - Wyszeptała prawie,że bezsilnie.
-Przepraszam...Przepraszam... - Zamknął oczy.Bonnie z wszystkich sił pędem podbiegła do niego chwytając go za ramiona.Potrząsnęła nim jak tylko mogła prosząc żeby otworzył oczy,żeby się opamiętał.
-Damon,proszę...Nie! - Krzyknęła,gdy ten otowrzył oczy.Odepchnął Bonnie tak mocno,że leciała wprost na drzewo.W szybkim wampirzym tempie zdołałem ją złapać,by ta mogła uniknąć bolesnego upadku.Pomogłem jej się podnieść na równe nogi,a Car podbiegła do nas,by sprawdzić czy wszystko w porządku.Na szczęście Bonnie była cała.Natomiast Damon? Ruszył w stronę John'a który z triumfalnym uśmiechem odszedł z nim w głąb lasu.Zniknęli nam tak po prostu z oczu.Wiedziałem,że Damon nie czuł już nic.Straciliśmy dobrą stronę Damon'a.Tak łatwo przyszło mu to zrobić.Tylko co będzie dalej? Jak powiedzieć o tym Alex?
***
Przez kilka minut staliśmy jak wryci,patrząc na miejsce z którego Damon i John odeszli.Próbowałam go powstrzymać,dlaczego mi się nie udało? Przecież Damon to mój przyjaciel,dlaczego mnie nie posłuchał? Z moich rozmyśleń wyrwała mnie moja przyjaciółka.
-Bon? Powiedz coś - Poprosiła zamartwiona moją ciszą.
-Nie wiem co powiedzieć.Zawaliłam - Pokręciłam niezadowolona głową.
-Nie mogliśmy nic zrobić - Wzruszyła ramionami. - Nie martw się,odzyskamy go.
-To nie wygląda dobrze.Wyłączył człowieczeństwo,co będzie dalej? - Spytałam mając nadzieję,że Caroline coś wymyśli.
-Nie wiem,ale wymyślimy coś.Odzyskamy go - Powiedziała pół głosem.
-Idźcie do akademii.Ja muszę wydostać się z zaświatów. - Oświadczył nagle Rick.
-Jak to? Niby dokąd chcesz pójść? - Zapytała Caroline skupiąc swój wzrok na Ricku.
-Do Alex.Ktoś musi ją powiadomić. - Wyjaśnił. - Bonnie,przeniesiesz mnie?
-Nie wiem czy dam radę.Zaklęcie jest wyczerpujące,im większe zdolności,tym trudniej jest.
-Wiem,rozumiem...Ale proszę.Spróbujmy. - Spojrzał na mnie wzrokiem pełnym nadziei.
-Dobrze,spróbuje Rick - Przytaknęłam niepewnie.
-Bon? Powiedz coś - Poprosiła zamartwiona moją ciszą.
-Nie wiem co powiedzieć.Zawaliłam - Pokręciłam niezadowolona głową.
-Nie mogliśmy nic zrobić - Wzruszyła ramionami. - Nie martw się,odzyskamy go.
-To nie wygląda dobrze.Wyłączył człowieczeństwo,co będzie dalej? - Spytałam mając nadzieję,że Caroline coś wymyśli.
-Nie wiem,ale wymyślimy coś.Odzyskamy go - Powiedziała pół głosem.
-Idźcie do akademii.Ja muszę wydostać się z zaświatów. - Oświadczył nagle Rick.
-Jak to? Niby dokąd chcesz pójść? - Zapytała Caroline skupiąc swój wzrok na Ricku.
-Do Alex.Ktoś musi ją powiadomić. - Wyjaśnił. - Bonnie,przeniesiesz mnie?
-Nie wiem czy dam radę.Zaklęcie jest wyczerpujące,im większe zdolności,tym trudniej jest.
-Wiem,rozumiem...Ale proszę.Spróbujmy. - Spojrzał na mnie wzrokiem pełnym nadziei.
-Dobrze,spróbuje Rick - Przytaknęłam niepewnie.
***
Wzięcie lekarstwa było faktycznie jedynym sposobem na to,aby wyjść z obecnej sytuacji.Nie mogłam rozmyślać przez cały dzień o tym.Po obiedzie i przedstawieniu swojego planu Kathy,poszłam od razu do swojego pokoju.Jak dawno w nim nie byłam,gdy tylko przekroczyłam drzwi pokoju,poczułam ciepłe otulające mnie wspomnienia.Uśmiechnęłam się lekko,zdjęłam kurtkę wyciągając jednocześnie z niej buteleczkę wielkości kciuka w której znajdowało się lekarstwo na pozbawienie mnie moich wilkołaczych zdolności.Przez dobrą minutę wgapiałam swoje oczęta w buteleczkę i jej zawartość. Decyzja mogła już nastąpić.Nie będe czekać.Nigdy nie lubiłam bycia tym czymś,co w jakimś stopniu zniszczyło mi trochę moje życie.Byłam inna,odstawałam od normalnego świata,nie miałam możliwości żyć jak inni ludzie przecież zawsze chcałam być normalna,nie życzyłam sobie bycia istotą nadnaturalną.Może mojemu chłopakowi to nie spodoba się w stu procentach,ale w każdym bądź razie...Robiłam to dla nas.Dla mnie i dla Damon'a.Musi to zaakceptować.Pogodzić się z tym,że miłość wymaga poświęceń i zaangażowania,które trzeba włożyć.
-Teraz albo nigdy. - Powiedziałam pół głosem do siebie,otworzyłam powoli i ostrożnie wieczko buteleczki.Wzięłam głęboki wdech przypominając sobie poraz kolejny osobę dla której to robiłam.Byłam gotowa,uniosłam butelkę i w szybkim tempie ją wypiłam.Poczułam gorzkawy smak i jakieś zioła,które również musiały być w lekasrtwie.Odłożyłam opróżnione szklane maleńkie naczyńko na komodę.Stałam przez kilka sekund w miejscu,czekałam na jakąś reakcję ciała i umysłu.Nic się nie stało.Usiadłam na łóżku i czując nagły przypływ zmęczenia,wygodnie ułożyłam się,a potem? Zamknęłam oczy i chyba powoli i mozolnie odpływałam w krainę morfeusza,w krainę w której miałam inny świat,czasami taki jaki chciałam.
Ocknęłam się gdy ktoś zapukał do drzwi moich czterech ścian.Wstałam pół przytomnie i poprawiłam włosy.
-Proszę. - Odezwałam się,a drzwi otworzyła Kathy.
-Ktoś do ciebie.Czeka na dole. - Poinformowała mnie.
-Kto to? Tata? - Rzuciłam jej pytające spojrzenie.
-Nie,tata kończy dyżur za 2 godziny.Jakiś mężczyzna tam czeka.
-Już idę. - Ominęłam pośpiesznie Kathy i zeszłam po schodach w szybkim tempie na dół.Miałam nadzieję,że zobaczę Damon'a,tak naprawdę jedynym facetem,który przyszedł mi wtedy do głowy,był właśnie mój Damon,ale niestety nie zobaczyłam go wtedy w holu.Ujrzałam Alarick'a,ujrzałam również niepokojące czarne myśli,które od razu kawałek po kawałku ułożyły mi szary scenariusz w mojej głowie.
-Rick? Co tu robisz? - Spytałam zaniepokojona. - Gdzie jest Damon?
-Alex...Damon,on... - I wtedy zaczął.Powoli i łagodnie opowiadać mi całą historię.Z każdym słowem moje nogi uginały się coraz bardziej,jakby co sekundę każdy ich skrawek stawał się watą.Jedną ręką chwyciłam za komodę.To cud,że nadal stoję,że jeszcze się nie przewróciłam. - Wydaje mi się,że wyłączył człowieczeństwo,ze względu na Ciebie.Chciał cię w ten sposób chronić. - Moje oczy zaszklaniły się od łez,a na czole pojawił się niewielki pot,całe ciało zaczęło drżyć,a serce znacznie przyśpieszyło swój rytm.
-To nie może być prawda. - Pokręciłam przecząco głową,nie chciałam dopuszczać do siebie myśli,że straciłam Salvator'a.
-Alex...Chcieliśmy go powstrzymać,ale nie mogliśmy. - Wzruszył ramionami patrząc na mnie współczującym wzrokiem.
-Byliście tam? - Wymamrotałam z smutkiem.
-Tak,widzieliśmy to.Bonnie,caroline i ja.
-Dlaczego nic nie zrobiliście? - Spytałam spokojnym tonem głosu starając się sobie to wszystko poukładać.
-To działo się szybko,to była jego decyzja. - Tłumaczył pośpiesznie.
-Że kurwa co? - Wysyczałam automatycznie. - Dlaczego go nie powstrzymaliście Rick!? - Krzyknęłam w końcu.
-Alex...
-Rick do jasnej cholery! Byłeś tam! Pozwoliłeś swojemu przyjacielowi tak po prostu to wyłączyć!
-Próbowaliśmy! - Uniósł ton,zapadła chwila ciszy. - Podjął te decyzję,bo chciał dobrze dla Ciebie.
-Nie mogę uwierzyć,że to się dzieje. - Schowałam twarz w dłoniach.
-Hej,hej...Odzyskamy go - Rick chwycił moje nadgarstki odsłaniając ręce którymi zakryłam twarz.
-Obiecaj mi to. - Poprosiłam łamiącym się głosem.
-Obiecuje. - Rick mnie przytulił ,a ja dałam upust emocjom uraniając kilka słonych łez.
-Rick... - Odsunęłam się od niego.
-Tak?
-Ja...Wzięłam lekarstwo - Wyznałam z lekkim lękiem w głosie.
-Jakie lekarstwo? - Spojrzał na mnie pytająco.
-Lekarstwo na pozbycie się zdolności wilkołaczych.
-Że co zrobiłaś? - Zapytał po chwili milczenia.
-Rick...Będe człowiekiem. - Poinformowałam stojąc i bacznie patrząc na reakcję mojego trenera.
-Teraz albo nigdy. - Powiedziałam pół głosem do siebie,otworzyłam powoli i ostrożnie wieczko buteleczki.Wzięłam głęboki wdech przypominając sobie poraz kolejny osobę dla której to robiłam.Byłam gotowa,uniosłam butelkę i w szybkim tempie ją wypiłam.Poczułam gorzkawy smak i jakieś zioła,które również musiały być w lekasrtwie.Odłożyłam opróżnione szklane maleńkie naczyńko na komodę.Stałam przez kilka sekund w miejscu,czekałam na jakąś reakcję ciała i umysłu.Nic się nie stało.Usiadłam na łóżku i czując nagły przypływ zmęczenia,wygodnie ułożyłam się,a potem? Zamknęłam oczy i chyba powoli i mozolnie odpływałam w krainę morfeusza,w krainę w której miałam inny świat,czasami taki jaki chciałam.
Ocknęłam się gdy ktoś zapukał do drzwi moich czterech ścian.Wstałam pół przytomnie i poprawiłam włosy.
-Proszę. - Odezwałam się,a drzwi otworzyła Kathy.
-Ktoś do ciebie.Czeka na dole. - Poinformowała mnie.
-Kto to? Tata? - Rzuciłam jej pytające spojrzenie.
-Nie,tata kończy dyżur za 2 godziny.Jakiś mężczyzna tam czeka.
-Już idę. - Ominęłam pośpiesznie Kathy i zeszłam po schodach w szybkim tempie na dół.Miałam nadzieję,że zobaczę Damon'a,tak naprawdę jedynym facetem,który przyszedł mi wtedy do głowy,był właśnie mój Damon,ale niestety nie zobaczyłam go wtedy w holu.Ujrzałam Alarick'a,ujrzałam również niepokojące czarne myśli,które od razu kawałek po kawałku ułożyły mi szary scenariusz w mojej głowie.
-Rick? Co tu robisz? - Spytałam zaniepokojona. - Gdzie jest Damon?
-Alex...Damon,on... - I wtedy zaczął.Powoli i łagodnie opowiadać mi całą historię.Z każdym słowem moje nogi uginały się coraz bardziej,jakby co sekundę każdy ich skrawek stawał się watą.Jedną ręką chwyciłam za komodę.To cud,że nadal stoję,że jeszcze się nie przewróciłam. - Wydaje mi się,że wyłączył człowieczeństwo,ze względu na Ciebie.Chciał cię w ten sposób chronić. - Moje oczy zaszklaniły się od łez,a na czole pojawił się niewielki pot,całe ciało zaczęło drżyć,a serce znacznie przyśpieszyło swój rytm.
-To nie może być prawda. - Pokręciłam przecząco głową,nie chciałam dopuszczać do siebie myśli,że straciłam Salvator'a.
-Alex...Chcieliśmy go powstrzymać,ale nie mogliśmy. - Wzruszył ramionami patrząc na mnie współczującym wzrokiem.
-Byliście tam? - Wymamrotałam z smutkiem.
-Tak,widzieliśmy to.Bonnie,caroline i ja.
-Dlaczego nic nie zrobiliście? - Spytałam spokojnym tonem głosu starając się sobie to wszystko poukładać.
-To działo się szybko,to była jego decyzja. - Tłumaczył pośpiesznie.
-Że kurwa co? - Wysyczałam automatycznie. - Dlaczego go nie powstrzymaliście Rick!? - Krzyknęłam w końcu.
-Alex...
-Rick do jasnej cholery! Byłeś tam! Pozwoliłeś swojemu przyjacielowi tak po prostu to wyłączyć!
-Próbowaliśmy! - Uniósł ton,zapadła chwila ciszy. - Podjął te decyzję,bo chciał dobrze dla Ciebie.
-Nie mogę uwierzyć,że to się dzieje. - Schowałam twarz w dłoniach.
-Hej,hej...Odzyskamy go - Rick chwycił moje nadgarstki odsłaniając ręce którymi zakryłam twarz.
-Obiecaj mi to. - Poprosiłam łamiącym się głosem.
-Obiecuje. - Rick mnie przytulił ,a ja dałam upust emocjom uraniając kilka słonych łez.
-Rick... - Odsunęłam się od niego.
-Tak?
-Ja...Wzięłam lekarstwo - Wyznałam z lekkim lękiem w głosie.
-Jakie lekarstwo? - Spojrzał na mnie pytająco.
-Lekarstwo na pozbycie się zdolności wilkołaczych.
-Że co zrobiłaś? - Zapytał po chwili milczenia.
-Rick...Będe człowiekiem. - Poinformowałam stojąc i bacznie patrząc na reakcję mojego trenera.
***
Wróciłam z Caroline do akademii,ale nie poszłam do naszej sypialni.Od razu pobiegłam do pokoju Damon'a.Moja przyjaciółka chciała iść ze mną,ale wolałam załatwić to sama.Zszokowana i nadal przerażona tym wszystkim,wkroczyłam na jego piętro,nie zważając już na to,że nie powinnam tego robić.Szłam korytarzem omijając istoty,które raczej nieprzychylnie na mnie patrzyły.Dochodząc do jego pokoju,chwyciłam za klamkę i z wielką pewnością otworzyłam te cholerne drzwi,których nie powinnam była przekraczać,ale miałam już na to wylewkę.Musiałam wyjaśnić te całą głupią i denerwującą sytuację.Ku mojemu zdziwieniu zobaczyłam coś,co zaparło mój dech w piersiach.
-Danielle... - Leżała tam nie żywa z rozszarpanym gardłem na strzępy.Kałuża krwi w której leżała robiła mocne przerażenie. - Nie,nie...Tylko nie to - Przeklnęłam kilka razy pod nosem,a potem poczułam ogromny smutek na widok,który tkwił nadal przed moimi oczami.Kto ją zabił? I dlaczego leżała właśnie w pokoju Damon'a i Alarick'a? - Damon? Jesteś tu?? ? - Odpowiedziała mi cisza.Kilka razy jeszcze zdołałam zawołać jego imię,ale nie uzyskałam odpowiedzi.Sprawdziłam łazienkę,ale nie znalazłam tam mojego przyjaciela,natomiast znalazłam na biurku coś,co mogło być pewnym śladem,jakąś wskazówką,dzięki której mogliśmy złapać trop.
-List... - Szepnęłam i wzięłam kartkę w swe obie ręce i nie czekając już na nic rozwinęłam ją zaczynając dokładnie czytać.
Wyłączył człowieczeństwo,ale tak będzie lepiej dla wszystkich.W nim nie może być dobra,pokory i poświęcenia dla innych.Damon od zawsze był egoistą i wyrafinowanym sprytnym sukinsynem.
Nikt nie może tego zmienić.Nawet jakaś zwykła nic nie znacząca dziewucha,która sprawiła,że włączył swoje człowieczeństwo.Na szczęście dostał szansę na lepsze życie,bo ma potencjał i nie powinien go marnować dla jakiejś głupiej miłości.Moim zadaniem jest przestrzegać regulaminu w szczególny sposób i chronić istoty przed ich błędami.Damon zabłądził przez Alex,to jej wina,że stało się,co się stało,wyłączenie człowieczeństwa było najlepszym wyjściem.Odpuście i nie szukajcie go ani nie próbujcie go odzyskać,bo marne wasze szanse.Uratowałem mu życie,dałem mu nową szansę,którą wykorzystał,bo nie jest byle kim,nie mogłem pozwolić mu się zmarnować.Nie odzyskacie go.Już nigdy więcej.Musicie się z tym po prostu pogodzić.
John
Zadrżałam czując ciepłą łzę spływająca po moim policzku.To wszystko było bardzo dobijające.
Schowałam list po jego przeczytaniu do tylnej kieszeni w dżinsach i w szybkim tempie wyszłam z pokoju.Musiałam powiadomić dyrekcję o tym,co stało się Danielle.Tylko nasuwało się nadal nie rozwiązane pytanie...Kto ją zabił? I dlaczego akurat była w pokoju Alarick'a i Damon'a? Jedno jest pewne.Musimy odzyskać Damon'a z powrotem,musimy wszystko uporządkować,to nie będzie koniec.Będziemy walczyć do utraty sił,musimy go znaleźć i sprowadzić do punktu w którym był naszym przyjacielem,w którym dbał o drugiego i w którym cokolwiek czuł.Nie możemy tak po prostu pozwolić mu odejść,ale...Jeśli go nie znajdziemy,co się stanie z każdym z nas? Świat bez Damon'a ulegnie zmianie,zmianie która będzie bezpośrednio dotyczyć mnie,Alarick'a,Alex i tych którzy dobrze go znali.Nie chcę dopuszczać do siebie myśli,że mogę już więcej nie zobaczyć swojego przyjaciela,co gorsze? Że mogę nigdy go nie odzyskać.Musimy go przywrócić,musimy zrobić wszystko,co w naszej mocy,by odkręcić to,co się stało.Ale jak naprawić coś,gdy nie wiesz jak zacząć? Jak pomóc,gdy sam potrzebujesz pomocy? Jak znaleźć racjonalny sposób,by nikt nie ucierpiał? Szykuje się walka,walka...Która na zawsze odmieni w małym stopniu nasze życie.Będziemy inaczej postrzegać świat,ale najgorsze jest chyba to,że to wszystko wymaga zmiany naszej postawy,więc czym musimy się stać,by wygrać i przetrwać?
______________________________________________________________________________________________________________
To ostatni rozdział z Opowiadania IN A TRAP OF LOVE.Druga część opowiadania,już niebawem.
Kolejna Część Opowiadania
"In a trape of Darkness"
Zapraszam do czytania :-)
Kolejna Część Opowiadania
"In a trape of Darkness"
Zapraszam do czytania :-)
